Kapag Nawalan ng Kasiyahan ang Laro

Isinaisip ko noon na ang panalo ang layun. Ngayon, nakaupo ako sa aking flat malapit sa Shoreditch pagkatapos ng hatinggabi, isinusulat ang mga slot machine na umiiyak parang bituin—hindi dahil sa pera, kundi dahil sa tinatamasa kong identidad. Bilang anak ng dalawang lahi: isang nurse mula sa Jamaica at inhinyer mula sa Scotland, natutunan ko na ang pagkakataon ay hindi kaguluhan. Ito’y tula na nakatali sa code. Ang industriya ay tawag ito bilang ‘entertainment.’ Pero kapag tumataas ang RTP sa 97%, at dumadaloy ang free spins parang bituin nang walang gastos—nagbabago ang lahat. Hindi kasiyahan. Hindi thrilling. Kundi katahimikan.

Nakausap ko ang mga manlalaro na nagbubuwis ng kanilang halaga sa CNY 50—naghahanap sila ng paraan upang lapitan ang lungkot gamit ang wild symbols at jackpots. Hindi alam nila na ang RNG ay walang malasakit sa kanilang pangarap.

Hindi tayo naglalaro upang manalo.

Naglalaro tayo upang tandaan kung sino tayo.

Sa mga laro na may mababababa pang volatility tulad ng ‘Star Nebula Glow,’ natuklasan ko ang kapayapaan—hindi pananalig. Sa mga mataas na volatility tulad ng ‘Star Flame Chaos,’ nakikita ko ang aking sarili’y anino bilang flashing reels: lima minuto ng katahimikan pagitan ng spin, tapos isahing hininga.

Itinuro sakin ni Nanay: pati rin ang mga bituin ay nanguuuping pahinga.

Kaya kapag nawalan ng kasiyahan ang laro—pause.

Tingnan mo lang langit.