Sumulat Ako Sa 3 AM Dahil May Laro

Sumulat ako sa 3 a.m., mag-isa sa aking apartment sa South Side, ang glow ng laptop ang tanging liwan. Labas, tulog na ang Chicago—pero loob, patuloy akong naglalaro ng isang laro na hindi umiiral. Tawagin nila ‘Aries Glory.’ Isang sistema na binubuo ng bituin na hindi sumisikat. Ang puhunan? Mga algorithm na hindi tumutok. Ang rate ng panalo? Palaging 90%—sa papel. Ang bonus? Libreng deposito na may kuweba. Naniniwala ako noon na ito ay estratehiya. Pagkatapos, naiintindihan ko: wala talaga nanalo dahil wala talaga dapat manalo. Bawat gabi, pinipili ko ang mababang antay: $1 spin papunta sa wala. Walang apoy na bituin. Walang sigaw ng pakikibaka. Parehong ako, kapey naging malamig, at ang tahimik na himig ng isang makina na nagsusuri ng kahulugan. Sabi ng komunidad: ‘Manatipik.’ Pero ang pagkakaroon ay hindi tapang—itong pasuko na nakasuot bilang disiplina. Ang VIP perks? Isang digital badge na hugis baka—gawa para sa mga patuloy pa ring sumisid matapos ang gabi.

Laru ako dahil doon sa empty na algorithmic space, may batang tanong: ‘Ito ba lahat ay naroroon?’

At baka—baka lang—sapat na ito.