Naging Hilo ang Larong Dati’y Masaya

Nakalimutan ko na kung ano ang puso ko noong isang gabi sa Shoreditch—nasa harap ako ng laptop, basag na ulan, at nakatingin sa screen ng Aries Glory. Ang bawat tama ay parang naghahatid ng bituin. Sinabi ko sa sarili ko: “Isa pang round lang.” Pero hindi ako naglalaro para manalo.

Naglalaro ako dahil wala akong magawa kung tumigil.

Bilang siyentipiko ng digital motivation, alam ko ang sistema: dopamine loop na itinapon bilang kasiya-siya. Pero paano ako nakauwi dito?

Ang Aries Glory ay nagtatapos sa apoy—mas mabilis na pag-ibig, mabilis na tagumpay. Ngunit anong mangyayari kapag napunta ka sa furnace?

Sa aking mga tala: “Hindi na ako naglalaro para manalo. Naglalaro ako dahil tumigil ay parang kalugi.”

Wala naman talaga tayo kailangan ng mas malaking premyo—kailangan natin ng silid upang tanungin: Bakit ba gusto natin iyan?

Ang platform ay nagsasabi: “90–95% win rate.” Pero ano nga ba iyon kapag nawala mo ang lahat? Ang “Starfire Limit” ay maayong ideya—pero kailangan mo pa ring matuto magtigil.

Noong huli, sinubukan ko lamang maglaro ng isang simpleng round—walang presyo, walang streaks. Nakatulog lang ako sa ilalim ng madilim na langit.

At doon… natandaan ko:

Hindi dapat laruin para manalo. Laruin para alalahanin kung sino ka talaga.