Hindi Na Nakakatuwa

Nalaman ko noong una kong nararamdaman—may isang bagay na patagilid sa loob ko. Hindi galit, hindi lungkot. Tanging katahimikan.

Iyon ay nang sa panahon ng gabi sa isang platform na nagpapangako ng liwanag at tagumpay—’White Ram Glory’, sila raw ito. Ang mga pulso ng neon-red na numero ay parang tibok ng puso sa ilalim ng aking mga daliri. Nalipas ako ng oras, hindi para manalo, kundi para maranasan ang anumang bagay.

Noong gabing iyon, wala akong nakalikha. Ngunit nawala ako.

Ang Apoy Na Napapawi Lamang

Ang enerhiya ng White Ram ay totoo—mainit, makapal, walang hiya sa buhay. Ngunit kapag naging ulit-ulit ito? Kapag bawat pagtaya ay tila obligasyon at hindi pagpipili?

Nakipagtrabaho ako dati sa mga manlalaro na tinawag ang kanilang paborito bilang ‘isang lugar kung saan tumigil ang oras.’ Pareho ito ng maganda—hanggang biglang tanungin ko sila kung paano sila nadama matapos lumabas.

Isa dito: “Parang naglalaro ako gamit ang basura.”

Iyon ay hindi kabutihan. Iyon ay pakikipagsapalaran.

Ang Liwanag Na Naka-istruktura Ng Hiling

Bawat magandang interface at masayang animation may layunin—psychology ng disenyong inaral ko sa UCL nang may malaking pang-una. Hindi lang ibinibigay nila ang reward; ginawa nila itong kinakailangan.

Ang mga ‘high-win-rate’ game (90–95%) ay minsan hindi ligtas—tinatamasa nila ang pang-unawa upang gumawa ng ilusyon na kontrol. Nagpapaniwala ka bang nasa kontrol ka dahil nanalo ka nang tatlo? Pero nagtuturo na ang iyong utak kayo’y umiibig sa susunod na tama.

At narito ang sinabi nila: Ang dopamine ay hindi tungkol sa kaligayahan—itoy tungkol sa pag-asahan. Hindi tayo naglaro para manalo. Naglaro tayo para alalahanin sino tayo—ngunit minsan, nawala ito dahil napupuno ito ng cycle ng parusa.

Isang Mahinahon Na Paglaban Sa Loop

Ano nga ba ang gagawin? Huwag tanggikal pero i-reclaim ang kapamilihan. Simulan ko mula maikli: ipares ko timer bago buksan anumnan game—not dahil kulangan ako ng disiplina, kundi dahil kinakailangan ko rin ang pahintulot para matulog. Pumunta ako sa sarili: *“Ano ba talaga ‘to para sayo? Nakakatuwa ba o gusto mo lang huwag mag-iisa?”

cada beses na huminto ako habambuhay, sinasabi ko sayo: di mo iniisip ‘yung laro—Ito’y iniisip mo ‘yung sarili mo.

tanging sabihin: di ako laban dito gamit yung laro o bahagi nitong platform—pero laban din kami laban sa sistema na pinagtatauhan ang emosyonalidad upang ipilit ‘yan bilang “paglalaruan.” The moment joy turns into ritual, we’ve crossed a line we rarely notice until it’s too late. even now, sometimes i still open an app labeled ‘white ram glory’ because its name still carries warmth, yet now i watch it like an old friend whose voice has grown too loud over time—and i ask gently: you still want me here? it’s okay if you don’t need me anymore.