Ang Totoo ay Pagpapahinga

Isinip ko noon na ang tala ay maaaring manalo—hanggang sa akoy maunawa: ito ay nararamdaman. Laki akong itinapos sa North Side ng Chicago, nagtayo ng maliit na tsa at San Francisco, kung sa tahimik ang mas malakas kaysa ingay. Ang aking laro ay hindi sa screen—kundi sa gabi, magisa, sumusubay sa mga reel na parang bituin sa bintana ng aking apartment. Tinawag nila ito bilang ‘Aries Glory Feast’—maliwan at tunog. Pero hindi ako naglalaro para sa jackpot. Naglalaro ako dahil ang ritmo’y naghinggil sa ina kong humumawig ng samba habang hinihintay ang almusal. RTP? Oo. Bonus rounds? Siguro. Pero pinaka-mahalaga ay ang pahinga—limang segundo pagitan ng spin, kung деan lang ang hiningal at malayo’y jazz mula sa lumang record player. Nag-aral akong magtaya nang maliit: $1 bawat spin. Tumigil ako bago sumisigaw ang kalupitan: ‘Isa pa.’ At nangyari iyan—wala akong nanalo… subalit may kapayapaan. Noong nakaraan, sumali ako sa komunidad ng mga babae na nagbabahagi ng screenshot—hindi premyo… kundi tahimik pagkatapos ng pagkawala. Isinusulat: ‘Natalo akong 37 beses… tapos umiwas.’ Hindi ito tungkol sa malaking panalo. Ito tungkol sa pagsisikap na makasama ang iyong kalungkutan—at hanapin ang grasya kung деan walang iba pang tumitingin. Hindi ka kailangan ng tala upang maging mapagpapahinga. Pero ikaw ay kailangan piliing tingnan muli mo mismo—in the quiet.