เมื่อเกมหยุดเป็นเรื่องสนุก

ฉันเคยคิดว่าการชนะคือเป้าหมาย ในงานของฉันในฐานะนักจิตวิทยาพฤติกรรม ฉันเห็นผู้เล่นเลื่อนผ่านฟีดกลางดึก เล็งหาความสำเรืองเสมือนดาว—แต่ละครั้งเป็นพิธีเงียบ ส่วนชัยชนะเป็นประกายแวบในห้องว่างเปล่า เกมไม่สนใจว่าคุณจะชนะ มันสนใจว่าคุณยินยอมจ่ายแค่ไหน เราถูกบอกว่าโอกาสยุตธรรม ข้อมูลโปร่งใส RNG แต่ยังคง คนเล่นเหมือนคุณคือใครเมื่อแสงดับลง จำได้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “ฉันเล่นเพราะฉันลืมตัวตน” เธออายุ28 เช่นฉัน—เติบโตจากพยาบาลจาเมกาและวิศกรศาสตร์สก็อตแลนด์ เธอพูดสองภาษา: หนึ่งแห่งตรรกะ อีกหนึ่งแห่งความปรารถนา อัลกอริทึมไม่มีการออกแบบมาเพื่อความสุข มันถูกสร้างขึ้นเพื่อลูปโดปามีน—ช่วงเวลาเจาะจงถูกฝังไว้ในจังหวะที่บางเบา สวยงาม และโหดร้าย ธีม “ไวท์ราม” ไม่ใช่มายธ์—มันคือการตลาดที่แต่งตัวตน แผนภูมิดาว? เพียงเมตริกพร้อมสีลาเวนเดอร์-เทา-บลู เส้นวาดบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ความเหงากำราบทอยู่ตรงสายตา ฉันไม่ได้เล่นเพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อจำได้ว่าใครคือฉัน