เมื่อเกมหยุดทำให้สนุก

ฉันเคยคิดว่าการชนะคือเป้าหมาย ฉันทำงานในแพลตฟอร์มเกมออนไลน์ในฐานะนักจิตวิทยาพฤติกรรม ได้ยินผู้เล่นที่เชื่อว่าคุณค่าของพวกเขาถูกวัดจากลำแสงแดง—แต่ละสปินเป็นพิธี และแต่ละชัยชนะเป็นดาวบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า แต่หลังจากหลายปีของการวิเคราะห์โดพามีนและอัลกอริธึมที่ผ่านการรับรอง เราเริ่มสังเกตสิ่งที่เงียบกว่า: พื้นที่ระหว่างชัยชนะ เราไม่ได้เล่นเพื่อชนะ เราเล่นเพื่อจำใครเราคือ ในบ้านเด็กของฉัน—ซึ่งถูกเลี้ยงโดยแม่ชาวจาเมกาและพ่อศูเชียนผู้ออกแบบ—ฉันเรียนรู้ว่าวีถ้ำสำคัญกว่ารางวัล แม่ฉันจะพูดเสมอ “ร่างกายจำสิ่งที่จิตใจลืม” และพ่อฉันจะคำนวนความเสี่ยงเหมือนตะขอชิง: ช้า เหนักแน่น และไม่มีการเร่งรี เกมที่คุณถูกดึงเข้าไป? มันไม่ได้ออกแบบมาเพื่อชัยชนะ—แต่ออกแบบมาเพื่อหลอกลวง อินเตอร์เฟซ ‘Aries Glory’ ไม่มอบความสุข; มันมอบภาพลวงแห่งการควบคุม เก้าจากสิบคนไม่รู้สึกมีพลัง—พวกเขารู้สึกเปล่าว่าง ฉันเคยนั่งกับหญิงคนหนึ่งที่เล่นอยู่นานหกชั่โมง เธอไม่มีการเชียร์เมื่อเธอชนะ เธอลืมตา—andกระซอบเบา “มันเคยรู้สึกเหมือนฉันไหม?” นั้นแหละคือเวลาที่ฉันรู้: การเสพยาไม่มีเสียงดัง มันคือความเงียบหลังจากการหมุนครั้งสุดท้าย เฉดไลเวอร์-เทา-เบลอของหน้าจอตอนกลางคืน ศิลปะลายเส้นที่วาดด้วยมือของโปรไฟล์ที่ถูกลืม แบบตัวอักษรสแปรเซอร์ฟตัวตนคนหนึ่งที่หยุดเลื่อน… เพียงแค่อากหาย เราไม่มีเล่นเพื่อชนะ เราเล่นเพราะบางอย่างภายในเรา—a สถานที่เงียบ—weยังจำได้ว่ามันเคยรู้สึกอย่างไรเป็นมนุษย์