โชคแท้ไม่ใช่เงิน แต่คือความเงียบ

เริ่มต้นด้วยการหมุนครั้งเดียวตอนเที่ยงคืน

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการตามหาไฟ—กดเร็วๆ หวังให้เครื่องจุดแสงเหมือนงานเฉลในริโอ แต่ที่อพาร์ตเมนต์ในนอร์ธชิคาโกใต้แสงฟ้าคราม ผมเข้าใจแล้ว: โชคไม่มีเสียงดัง มันหายใจ

ฉันไม่เก่งเรื่องเดิมพันใหญ่ เพียงแค่นั่งนิ่งๆ ในคืนหนึ่งหลังเลิกงาน ผมเปิดเกมนานสองสิบนาที—not เพื่อชนะ—but เพื่อรับรู้สิ่งแท้จริง

งบประมาณของฉันคือที่ลี้ภัย

ฉันกำหนดขีดจำกัด: 50 เหรียต่อเซสชั่น—ไม่มากกว่านั้น—ไม่น้อยกว่านั้น เครื่องไม่มอบาน้ำใจ; มันขอแค่มีอยู่

ฉันเรียนรู้ว่าความอดทนไม่ใช่อ่อนแอ—แต่คือปัญญาที่ปล่อยเสียงเงียบ

ทุกการหมุนฟรีกลายเป็นคำเชื้อเชิญ—not เพื่อโชคลาภ—but เพื่อความสงบ

การหมุนดาวไฟคือสมาธิของฉัน

ตลับไม่เต้นไปกับกลอง—มันครวมเหมือนโน๊ตแจ๊ซบนหน้าต่างเปียบฝน

เมื่อโบนัสเกิดขึ้น? ผมไม่วิ่ง

ผมเฝมองแสงจางสงบลง

นั้นแหละคือผมเห็นมัน—ความสุขเงียบที่อยู่นอกหน้าจอ มันอยู่ในช่วงหยุดระหว่างการหมุน

เคล็ดลับสี่ประการจากขอบแห่งความสงบ

หนึ่ง: เล่นเล็กๆ—ไม่เพราะกลัว—but เพราะกำลังฟัง สอง: รอการหมุนฟรีเหมือนรอตะวันออก—อย่าตามหา;ปล่อยให้มันมา สาม: หยุดก่อนที่โลภะจะกระซ้อนชื่อคุณ—ชัยชนะครั้งสุดของฉัน? BRL 600… และจากนั้นมายาได้น้ำเสียงกลับมา สี่: เทศกาลไม่มหัสจริง—they เป็นกระจก สุดยอดเทศกาลปีก่อน? ผมถ่ายภาพผู้อื่นมีรอยยิ้ม—andหัวเราะอย่างเงียบสงบนี้

ชะตากรรมไม่มากากรรม—it’s การเลือก

เขาเรียกว่า ‘โชค’ ผมเรียกว่า ‘กล้าหาญ’—กล้าหาญในการนั่งลงเมื่ออณาจารย์กำลังตะโกดemandมากขึ้น cricketter khôngรู้จักนามของคุณ—but หากคุณปรากฏกาย มันจะรู้จักนามของคุณแล้ว

รางวัลแท้ออกจากการแสดง—itอยู่ในตัวเอง